نوع مقاله : مقاله علمی - پژوهشی
نویسنده
استادیار گروه حقوق دانشگاه اصفهان
چکیده
ر
اگر کسی در مقام دفاع از دعوا بگوید: «طلب خواهان را پرداخته‌ام»؛ اگر چه لفظ اقرار مرکب نیست، معنای آن مرکب از دو جزء است: یکی مدلول مطابقی، یعنی «پرداخت دین» و دیگری مدلول التزامی، یعنی «مدیون بودن». حال سؤال این است: آیا در این گونه موارد، یعنی اقرار مرکب معنوی گوینده به مدیونیت خود اقرار نموده و به تأدیه دین ملزم است، مگر آن که رد طلب خواهان را اثبات کند، یا آن که اقراری به دین صورت نگرفته است. به بیان دیگر: آیا در این گونه موارد، باید به تجزیه پذیری اقرار نظر داد یا آن را غیر قابل تجزیه دانست؟ مشهور فقیهان امامیه به تجزیه پذیری اقرار در این مورد نظر داده‌اند. با این حال، در این مقاله نظریه مشهور مورد نقد قرار گرفته، به نظر می‌رسد در قوانین ایران نظر مشهور مورد قبول قرار نگرفته است. از نتایج این پژوهش آن است که با توجه به قانون مدنی و اصول حقوقی و فقهی و برخی از آرای معتبر فقهی، تجزیهناپذیری اقرار موجه می‌باشد و در دیدگاه‌های حقوقدانان و رویه قضایی با نظر منتخب مخالفت صریحی دیده نمی‌شود. در حقوق فرانسه و نیز حقوق کشورهای اسلامی، حسب متون قانونی و آرای حقوقدانان و رویه قضایی، قاعده تجزیهناپذیری اقرار پذیرفته شده و جز در موارد استثنایی تجزیه اقرار به ضرر مقر منع شده است که با وجود عدم تصریح نسبت به اقرار مرکب معنوی، حکم تجزیهناپذیری آن به خوبی استنباط میشود. البته، در حقوق این کشورها، بر خلاف حقوق ایران، میان اقرار قضایی و غیرقضایی تفاوت گذراده شده و قاعده تجزیهناپذیری به اقرار قضایی اختصاص یافته است و در اقرار غیرقضایی، تجزیه پذیر بودن یا نبودن آن حسب مورد، بر حسب اصول عمومی اثبات به قاضی رسیدگی کننده واگذار شده است.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Conceptual Complex Confession in Iranian and French Law
نویسنده [English]
- Alireza Fasihizadeh
چکیده [English]
If someone defending a claim says: “I have paid the creditor the credit,” though the confession is not literally compound, its meaning consists of two parts: one expressly indicated which is “paying the debt” and the other implicit meaning which is “being in debt”. Now the question is whether in such cases – Conceptual complex confession- the speaker admits his debt and is liable to pay the debt, unless he proves to reject the creditors claim, or no confession to debt is made. In other words, is it required, in such cases, to accept divisibility or indivisibility of confession? Famous Imamite jurisprudents have asserted the divisibility of the confession. Yet, the famous theory is focused on in this article and it seems that the opinion is not accepted in Iranian Civil Code. One of the results of this research is that, considering the Civil Code, the legal principles and judicial precedents and some of the authentic jurisprudent opinions, the indivisibility of the confession is generally accepted and even no objection is seen in the lawyers’ views and the case law. In French legal system as well as those of the Islamic countries, according to legal texts, the lawyers’ opinions and also judicial precedents, the rule of the indivisibility of the confession is accepted and, with the exception of the rare cases, it is prevented to divide the confession to the detriment of the confessor. However, in the legal system of these countries, unlike that of Iran, there is a distinction between judicial and non-judicial confession and the indivisibility rule is limited to judicial confession and in non-judicial confession, decision on the (in)divisibility is left to the judge to be made according to the general rules of evidence.
کلیدواژه‌ها [English]
- Evidence
- Complex Confession
- Qualified Confession
- Conceptual Complex Confession
- Tacit Confession
- Rule of the Indivisibility of Confession
)
ارسال نظر در مورد این مقاله